10 χρονιές Δάκρυ του Πεύκου!

Πριν από ένα μήνα (και κάτι παραπάνω..), έλαβε χώρα μια πολύ σημαντική γευσιγνωσία σε μια πολύ συγκινητική “γιορτή” με πρωταγωνιστή τη…Ρετσίνα ή καλύτερα το ‘Δάκρυ του Πεύκου’ του Οινοποιείου Κεχρή. Γιορτάσαμε όλοι μαζί τα 10 χρόνια του κρασιού που αποτελεί την πρώτη premium Ρετσίνα, σε μια ‘once in a lifetime’ κάθετη γευσιγνωσία με παρουσιαστή τον χαρισματικό Κωνσταντίνο Λαζαράκη ΜW στο Varoulko Seaside. Ακολούθησε γεύμα με τον σχεδιασμό ενός μενού 5 πιάτων, άψογα συνδυασμένων με την ρετσίνα και τα κρασιά του Οινοποιείου Κεχρή, από τον μοναδικό Λευτέρη Λαζάρου.

Όταν λάβαμε την πρόσκληση για αυτή την γευσιγνωσία, νιώσαμε έκπληξη! Δεν μας είχε περάσει από το μυαλό ότι θα μπορούσαμε ή ότι θα είχε νόημα να δοκιμάσουμε ‘παλαιωμένες’ ρετσίνες. “Από το στερεότυπο του χθες στο πρότυπο του αύριο” ήταν το σλόγκαν, μία φράση που αποτυπώνει τον στόχο του Οινοποιείου Κεχρή, την καθιέρωση δηλαδή της ρετσίνας (ενός στιλ κρασιού που κατά διαστήματα έχει ‘κακοποιηθεί’) ως ένα εξαιρετικό Ελληνικό προϊόν. Είμαστε σίγουρες ότι μετά από αυτήν τη γευσιγνωσία θα δούμε όλοι τη Ρετσίνα μέσα από μια “διαφορετική ματιά”,  αυτή που μας μετέφεραν ο Στέλιος και η Ελένη Κεχρή. Η αρχή για να επιτευχθεί ο στόχος έγινε! Αν και θα μπορούσαμε να πούμε ότι έγινε πριν από 10 χρόνια, όταν πρωτοκυκλοφόρησε το Δάκρυ του Πεύκου ή και νωρίτερα ακόμη, όταν ο Στέλιος Κεχρής οραματίστηκε την αναβάθμιση της εικόνας αυτού του παραδοσιακού κρασιού. Ο κος Κεχρής αληθινός, ειλικρινής και άμεσος ευχήθηκε για την ρετσίνα: “Να ζήσει μέρες καλές από δω και πέρα”!

Η παραγωγή μιας ποιοτικής Ρετσίνας δεν είναι απλή διαδικασία, αλλά σύνθετη και γεμάτη προκλήσεις. Σε αυτό σημείο και πριν μπούμε σε λεπτομέρειες θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια που μας είπε η Ελένη Κεχρή, (την οποία να σας εκμυστηρευτούμε πως ούτε εμείς την γνωρίζαμε): η εκχυλισιμότητα αλλά και η αρωματική δυναμική της ρετσίνης εξαρτάται από το υψόμετρο, από το που βρίσκονται τα δέντρα, αν είναι δηλαδή κοντά στη θάλασσα ή στο βουνό, αλλά και από τις κλιματικές συνθήκες της κάθε χρονιάς. Όλοι αυτοί είναι παράγοντες που καταγράφουν στο Οινοποιείο Κεχρή και λαμβάνουν υπόψη. Για το Δάκρυ του Πεύκου χρησιμοποιείται μια πολύπλευρη ποικιλία με ένταση και δύναμη, που δεν είναι άλλη από το Ασύρτικο. Τα κρασιά ωριμάζουν σε δρύινα βαρέλια παρουσία των οινολασπών, για χρονικό διάστημα που διαφέρει ανάλογα με τις ‘απαιτήσεις’ κάθε χρονιάς.

Η δοκιμή ξεκίνησε με τη χρονιά του 2015 και έφτασε μέχρι…το 2005!! Σαν γενικά συμπεράσματα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα εξής: Το ρετσίνι σαν άρωμα παραμένει σχεδόν ίδιο σε όλα τα κρασιά που σημαίνει ότι η ένταση της δεν εξελίσσεται ανάλογα με την παλαίωση. Εξελίσσονται όμορφα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά κρασιού. Το δεντρολίβανο είναι βασικό άρωμα του ¨Δάκρυ του Πεύκου” και είναι αποτέλεσμα της συνέργειας του ρετσινιού με το βαρέλι. Το σώμα όλων των κρασιών ήταν γεμάτο, ενώ σχεδόν όλα εμφάνιζαν ένα διακριτικό ορυκτό χαρακτήρα (πιθανότατα από το Ασύρτικο) και νότες πεύκου. Τα κρασιά από το 2005 μέχρι το 2009 είναι μεν εξελιγμένα αλλά χωρίς στοιχεία οξείδωσης, κάτι που μας εξέπληξε! Τα κρασιά με τον πιο εξελιγμένο χαρακτήρα  ήταν του 2012 και του 2005. Εμείς ξεχωρίσαμε του 2006, του 2014  αλλά και του 2015.

Παρακάτω θα δείτε τα κρασιά έτσι όπως τα ‘γευτήκαμε’ εμείς:

2015: Το άρωμα του ρετσινιού είναι αρκετά έντονο στη μύτη αλλά δεν καλύπτει τα φρουτώδη χαρακτηριστικά, ενώ διακριτική είναι και η επίδραση του βαρελιού.  Στο στόμα είναι μαλακό με φρεσκάδα (προδίδεται από τις φυσαλίδες) και ζωηρή οξύτητα.

2014: Το χρώμα σε αυτή την χρονιά είναι πιο σκούρο και πηγαίνει προς το χρυσό. Το ρετσίνι είναι σαφώς πιο έντονο στο στόμα και πιο πολλά τα ‘πράσινα’ χαρακτηριστικά. Στο στόμα είναι ευχάριστο και δροσερό.

2013: Καθαρό και έντονο το ρετσίνι στη μύτη, συνεχίζει και στο στόμα όπου ξεχωρίζει το άρωμα του πεύκου.

2012: Με σκουρόχρωμη απόχρωση του κίτρινου, υπάρχουν πολλά στοιχεία εξέλιξης, όπως το καρύδι και τα ψημένα φρούτα, ενώ στο στόμα το ρετσίνι είναι κάπως έντονο και αφήνει μια απαλή πικράδα.

2011: Στην αρχή είναι κάπως κλειστό αλλά μετά από λίγες ‘στροφές’ στο ποτήρι, εμφανίζεται διακριτικά το ‘ρετσινάτο’ άρωμα και κάποια στοιχεία από το βαρέλι.

2010: Αν και ήταν μια δύσκολη χρονιά, το χρώμα είναι χρυσαφί με πολύπλοκη μύτη ρετσινιού, μελιού και δεντρολίβανου. To στόμα είναι πλούσιο και γεμάτο ενώ έχει και μακρά επίγευση.

2009: Σκούρο χρώμα, με έντονο το στοιχείο του ρετσινιού που συνυπάρχει με φυτικά και βοτανικά χαρακτηριστικά. Στο στόμα βγάζει βότανα με κυρίαρχο το χαμομήλι και το δεντρολίβανο να συνοδεύει την επίγευση.

2008: Χρειάζεται λίγο χρόνο για να ξεδιπλώσει το άρωμα του, το οποίο είναι απαλό με έντονα καπνιστά στοιχεία να εμφανίζονται στο στόμα.

2007: Μια τυπική Ρετσίνα με έντονη την χαρακτηριστική γεύση στο στόμα, να συνυπάρχει με νότες βανίλιας ιδιαίτερα αισθητές στην επίγευση.

2006: Αρκετά κλειστό και αυτό το κρασί, κομψό με το ρετσίνι να ‘φαίνεται’ περισσότερο στο στόμα ενώ αφήνει μια πολύ ευχάριστη επίγευση.

2005: Βαθύ χρυσό το χρώμα του, με πολλά εξελιγμένα αρώματα. Μοιάζει αρκετά με τη χρονιά του 2012. Η επίδραση του βαρελιού είναι αρκετά φινετσάτη, το ρετσίνι κάνει απαλά την εμφάνιση του και όλα αυτά σε φόντο ξηρών καρπών.

Το μενού των 5 πιάτων είχε σαν βάση τα ψάρια και τα θαλασσινά, κάποια με έντονα χαρακτηριστικά και κάποια πιο κομψά. Το Δάκρυ του Πεύκου’  έδεσε όμορφα, χωρίς να καλύπτει τα πιάτα. Ξεχωρίσαμε τον συνδυασμό του καπνιστού χταποδιού με κρέμα ρέγγας, καβούρι και καραμελωμένα κρεμμύδια με την Ρετσίνα του 2014.

Αναμφισβήτητα είναι μια Ρετσίνα, που παλαιώνει και μας κάνει υπερήφανους με διεθνείς διακρίσεις και πολλά μετάλλια στην πλάτη της!!